Εσύ? Τι κορίτσι είσαι?

Άκου τι διάβασα τις προάλλες: Τα καλά κορίτσια λέει κρατάνε ημερολόγιο, τα κακά δεν προλαβαίνουν... Να το σχολιάσω ή άμα αρχίσω δεν τους ξεπλένει ούτε ο Νιαγάρας???????????

Και που λες ευτυχία...

Όσο περισσότερο μεγαλώνω τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι για να είναι κανείς πραγματικά ευτυχισμένος χρειάζεται λίγα και καλά... Μικρά, απλά, καθημερινά πράγματα που μας γεμίζουν και μας θυμίζουν πόσο σημαντικό είναι να είσαι γερός και να μπορείς να τα απολαμβάνεις...

Και ότι ακόμα και τα γεγονότα που δεν είναι πάντα ευχάριστα, χρειάζονται κι αυτά για να μπορούμε να νιώθουμε πιο έντονα την ευτυχία, όταν αυτή μας χτυπά την πόρτα!

Κοιτώ συχνά τους γύρω μου αλαφιασμένους, εκνευρισμένους, τρελλαμένους και πολλές φορές αναρωτιέμαι: "Μα γιατί δεν απολαμβάνουν τη στιγμή;;;;;" Γιατί ακόμα και τη στραβή που θα τους κάτσει δεν την ζουν, ως ένα κομμάτι της ζωής; Γιατί όλα είναι καλά μόνο όταν είμαστε καλά;

Σ' αυτό το σημείο θα σας πω ξανά αυτό που είπα και λίγες μέρες πριν: "Με λένε Μαρία και είμαι καλά...." Κι ας μου την έσπασε σήμερα το πρωί ο γείτονας που του είπα καλημέρα και δεν μου απάντησε γιατί στραβοξύπνησε (για να μην πω κάτι άλλο...) , κι ας μην με εξυπηρέτησε ο τεχνικός του πλυντηρίου πιάτων (ναι, ναι τα παιξε κι αυτό και τα πλυνα στο χέρι...), κι ας ήταν αδιάβαστος για 20η φορά ο μαθητής μου ο Μ... (ονόματα δεν λέω από δω)κι ας προσπάθησαν πολλοί να μου κάνουν το πρόγραμμα τούμπα σήμερα κι ας, κι ας, κι ας... Γιατί "είμαι η LOS POULOS και είμαι καλά!!!!!!!!!!!!"

Τα ωραία ή δεν είναι αληθινά ή κρατάνε λίγο...

Στην προκειμένη περίπτωση κράτησε λίγο γιατί σίγουρα ήταν αληθινό... 100% σας λέω, αφού το έζησα... Στη Βυτίνα περάσαμε τέλεια! Λίγο η διάθεσή μας, λίγο ο καιρός, λίγο το Κλαράκι που καραγούσταρε (Αρκάδα όπως λέει και η Χριστίνα), λίγο το ότι είχαμε πήξει εδώ στα μέρη μας, λίγο το καταπληκτικό φαγητό στου Γιάννη και τα απίστευτα γέλια μας επί ώρες...ε, δε θέλει και πολύ!!! Λεπτομέρειες θα σας αναρτήσω οσονούπω καθότι έχω ήδη επιστρέψει στην πραγματικότητα εδώ και μερικές ώρες και δεν ξέρω από που να βάλω αρχή...

Welcome Vicky...

Πριν λίγο πληροφορήθηκα ότι δέχομαι επισκέψεις στο blog εξ Αθηνών... Καλώς ήρθατε...καλώς μας βρήκατε...τι να σας φιλέψουμε πρώτη φορά στο blog μας? Θα είναι χαρά μας και τιμή μας να βρούμε τα σχόλιά σας κάτω απο τις αναρτήσεις... κι ας χτυπιέται η Μασσούρου...τέτοιους φίλους άμα έχεις τι να τους κάνεις τους εχθρούς...

Με λένε Μαρία... και είμαι καλά!!!

Το θέμα τελικά δεν είναι αντρικό όπως υποστηρίζει η φίλη μου η Χριστίνα... αλλά ολόκληρου του ανθρωπινου γένους... σε όποια παρέα κι αν κάτσεις, όπου κι αν βρεθείς ακούς άντρες δυσαρεστημένους με τις γυναίκες και το αντίστροφο. Όλοι γκρινιάζουν ότι οι σχέσεις σήμερα είναι δύσκολες κι ότι δεν μπορείς να βρεις έναν καλό άνθρωπο να φτιάξεις τη ζωή σου ή απλά να είσαι μαζί του/της και να περνάς καλά ή να συνεργαστείς στη δουλειά ή να βγεις να πιεις έναν καφέ και να ανταλλάξεις δυο ανθρώπινες κουβέντες. Όλοι είναι δυσαρεστημένοι κι όμως όλοι έχουν μπει στο ίδιο τρυπάκι...Κι ενώ όλοι είναι δυσαρεστημένοι και ψάχνουν το "διαφορετικό" και το "ιδιαιέτερο" κανείς από αυτούς δεν είναι διατεθιμένος να σκεφτεί λίγο θετικά, να δώσει χωρίς να ζητά αντάλλαγμα, να πει μια καλή κουβέντα βρε αδερφέ... γιατί τελικά θέλει πολλή σοφία για να καταλάβει κανείς ότι η ζωή είναι σύντομη για να μην την περνάμε καλά... και "περνώ καλά" δεν σημαίνει εις βάρος του άλλου αλλά τα 'χω βρει με τον εαυτό μου, είμαι ευχαριστημένος από τη ζωή μου (κι ας νιώθω καμιά φορά ότι κάτι μπορεί και να είναι και στραβό)και ελπίζω σε κάτι ακόμα καλύτερο...! Γιατί το "αξίζω ρε γαμώτο"...!

Κι αυτή την περίοδο της ζωής μου, αν και κάποιες φορές ως κοινή θνητή έχω τις ανασφάλειές μου, τολμώ να πω ότι "Με λένε Μαρία... και είμαι καλύτερα από ποτέ...!!!!

Βυτίνα..? Βυτίνα..?

Κι ενώ όλα είχαν κανονιστεί και τσακιστήκαμε εγώ και η φίλη μου η Έλλη να κλείσουμε τα εισιτήρια του ενός ευρώ για να πάμε να περάσουμε Σ/Κ με την τρίτη της παρέας, τη Χριστίνα, στη Βυτίνα μας παίρνουν τηλέφωνο από την αξιόπιστη εταιρεία Athens Airways να μας πουν ότι η πτήση αναβάλλεται και δεν είναι υποχρεωμένοι να μας βρουν πτήση αλλού... Και αφού τσακώθηκα με το μισό προσωπικό της εταιρείας καταφέραμε να βρούμε ακόμα πιο οικονομική θέση με την Aegean... χαρές εμείς... λέγαμε πως θα μεταφέρουμε τις ρακές στη βαλίτσα, κάναμε τα απίστευτα γέλια με την ψηλή για το πρώτο εναέριο ταξίδι της Κλαριτέξ με Airbus και 3 μέρες πριν είμαστε και οι δύο σχεδόν "κρεβατωμένες" ... η ψηλή με γαστρεντερίτιδα και γω ή στα πρόθυρα της αμυγδαλίτιδας ή με γρίπη (ελπίζω όχι των χοίρων...) Μήπως τελικά για κάποιο λόγο αυτό το ταξίδι δεν είναι για να γίνει? Μήπως είναι γραφτό να πέσει το αεροπλάνο και εμείς έχουμε ακόμη ζωή...? Ρε ψηλή, δεν κάνεις κανα check στο αεροπλάνο καλού κακού? Όχι τίποτα άλλο, θα έχω και το παιδί μαζί μου και δεν του έχω κάνει ακόμα ασφάλεια ζωής..

Γιατί los poulos?

Ξεκινώντας αυτό το ιστολόγιο μου πήρε ώρα να καταλήξω στο όνομα αυτού... Τη φαεινή ιδέα μου την έδωσε η φίλη μου η Χριστίνα (καλλιτεχνική φύση αυτό το παιδί το έχω πει πολλές φορές)... κάτι που το λέμε συχνά και μας χαρακτηρίζει... έτσι το έκανε και αυτή με το δικό της, έτσι θα το κάνω και εγώ με το δικό μου σκέφτηκα... εύκολο, και να με αντιπροσωπεύει... του βάλα και το λατινικό του μέσα και ιδού.... LOS POULOS!!!!!

Γιατί εδώ;

Πολύ καλησπέρα-καλημέρα σας... Σήμερα κατάλαβα γιατί η φίλη μου η Μασσούρου (Μασούρου ακόμα δεν έμαθα πως τελικά το γράφει...) έχει δημιουργήσει ιστολόγιο... Έχω νιώσει κι άλλες φορές την ανάγκη να εκφραστώ αλλά όλο το αναβάλλω... Έτσι απόψε πήρα την απόφαση... Είμαι άλλωστε τύπος που αργώ να αποφασίσω καμιά φορά, άλλα όταν το πάρω απόφαση είμαι μπάμ και κάτω, κι όποιον πάρει ο Χάρος... κάπως έτσι αποφάσισα να φύγω για σπουδές στη Γαλλία, να τελειώσω το ΕΑΠ, να κάνω μόνη μου το ταξίδι στην Κούβα, να βγάλω τη σχολή μακιγιάζ, να κόψω το τσιγάρο, να αρχίσω μαθήματα οριεντάλ που πάντα ονειρευόμουν, να επιστρέψω στο επάγγελμα που πάντα με γέμιζε... όλα εν μια νυκτί... ΈΤΣΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ.... μπάμ και κάτω κι όποιον πάρει ο χάρος... έτσι ξεκίνησα απόψε και τη δημιουργία αυτού του ιστολογίου με σκοπό να τα λέμε κι από 'δω... Και σήμερα η αλήθεια η ανάγκη μου να τα πω κάπου ήταν μεγάλη... ζόρικη μέρα σήμερα... αλήθεια δεν είναι φοβερό να θέλεις να βάλεις δυνατά τα κλάμματα και να μην βγαίνει ούτε ένα δάκρυ? Ε, κάπως έτσι νιώθω κι εγώ απόψε. Παράξενα... βαρύ το κλίμα, αν και οι δύσκολες μέρες πέρασαν... τι γίνεται ρε παιδιά? Ξαναγύρισε ο Κρόνος στο Λέοντα, εκεί που είχα ξεγνοιάσει ότι βρίσκεται στο Ζυγό και θα κάνει αρκετά χρόνια να ξανασχοληθεί μαζί μου?